Thursday 12 July 2012

Random : To change.

Bila teringat orang selalu cakap "Better late then never." memang buat aku fikir panjang. Dah habis 3 tahun belajar engineering (mekanikal) dan semester depan dah masuk tahun akhir rasa macam keputusan yang aku buat ni serba tak kena. Selama ni aku survive pun sebab aku main belajar je sebab rasa tanggungjawab. Tapi tah kenapa tergerak hati aku just after aku habis jawab last paper aku hari tu untuk buat satu perubahan.


Aku found out yang aku tak boleh nak cope dengan life I mean dengan field yang aku hadap sekarang. Macam aku cakap selama ni aku survive pun sebab fikirkan tanggungjawab bukan sebab minat aku. Dan lepas dah habis 3 tahun ni baru aku rasa yang aku dah tak boleh nak cope lagi dengan benda-benda mekanikal ni. Orang cakap takde soul. So aku dah decide untuk pergi ke arah yang aku suka. Yang aku boleh hadap sebab minat.


To think again, keputusan yang aku buat ni serba tak kena. Dah nak final year baru nak tukar. Memang buang masa je lah selama ni. Tapi bila fikir balik, mungkin apa yang aku buat ni betul. Aku taknak sampai ke tua aku paksa diri aku untuk buat benda yang aku tak suka. Sebenarnya memang dari dulu lagi aku asyik mengeluh je pasal ni. Baru sekarang hati kuat untuk buat keputusan. Mekanikal bukan soul aku. Bukan minat aku. Dah bertahun aku paksa untuk minat pun aku gagal.


Mungkin keputusan yang aku buat ni keputusan yang sangat sangat teramat lambat. Dan mungkin orang lain akan cakap "Weh, dah nak final year kot, tahan je lah lagi setahun." atau "Rugi kot. Lagi setahun je lepas ni dah tak terseksa." Bukan sebab terseksa masa belajar ke apa. Cuba fikir balik, kalau sekarang aku dah rasa aku tak boleh cope dengan life mekanikal ni, korang rasa aku boleh hidup aman ke bila masuk fasa kerja. A big NO NO NO. So, korang go ahead dengan bidang korang, aku doakan korang berjaya. Dan tolong doakan aku supaya aku jumpa real path yang aku cari.

Sunday 24 June 2012

Fikir : Perubahan 2.0

Otak aku ni memang senang sangat distracted. 10 minit lepas kemain lembab otak aku nak fikir ayat. Ni keluar pula idea nak tulis pasal ni.


Bukan nak bebel gaya ustazah bagi tazkirah suruh berubah bagai. Bukan. Tadi aku buang masa google blog blog best untuk dibaca. Aku memang suka bab buang masa ni. Buang masa macam orang tak sedar diri yang finals dah dekat sangat. Aku bukan saja suka google benda tak berkait dekat google search tu malah aku suka buka older post yang tah dari zaman bila blogger tu post. See. Bakat stalker hebat tu memang dah ada dalam gene aku.


Nak diceritakan, aku baca blog Farah Lee. Tak payah cakap lah kan Farah Lee ni siapa. Tak kenal? Pergi beli tiket air-asia pergi Korea sekarang! Dia kan wife Ally Iskandar. Tak kenal lagi? Dah. Pergi migrate South Africa nuu. Go through dia punya older post, terbaca pasal turning point dia berubah nak jadi baik dengan berhijab. Menarik. Lepas tu aku mula buat perbandingan dengan diri aku yang serba kurang ni. Betul cakap dia, nak berubah tu susah. Banyak betul hasutan datang. Senang cakap ayat monolog dalaman aku ni sama sebijik macam ayat dia lah. Susah betul nak berubah bila hati tak kuat ni.


Bahagian aku pulak, aku ni solat pun tak terjaga. Kadang-kadang cukup, kadang-kadang tak de langsung. Naive gila aku rasa bila fikir balik. Dan dalam otak aku mula timbang-timbang dari mana aku nak mula. Susah. Mohon hati aku kuat dan diberi pertolongan dari Dia.

Kegemaran : Miniature Perfume.

Lagi satu kegemaran yang boleh dikatakan kegilaan baru aku adalah mengumpul botol botol miniature perfume yang kecik comel tu. Kalau dah perempuan, standard lah kalau semua jenis benda kecik dan comel dia nak kumpul. Dulu aku dengan ayah memang gila kumpul kereta kecik. Time tu beli kat pasar pagi sebiji seringgit je. Tapi sekarang dah tak kumpul sebab susah nak dapat kereta kecik plus harga dia tak payah cakap lah. Sebiji kereta mini veyron tu boleh sampai 100++. Nasib aku dah ada satu. Haha.


Damn! Tetiba otak cakap malas nak fikir ayat best. So. Nanti aku sambung lagi.

Saturday 23 June 2012

Kegemaran : Kereta.

Kereta. Benda yang boleh buat aku cakap tak berhenti-henti sampai kan boyfriend aku naik bosan. Haha. Aku memang obses dengan benda alah bertayar empat ni. Aku boleh kenal jenis kereta siap dengan series dengan sekali pandang. Contohnya aku boleh sebut jenis Bentley yang katanya orang susah nak tahu beza series jenis kereta cap ni. Tah kenapa. Sama je ke semua? Dan yang best orang sampai susah nak compute yang aku ni lagi kenal jenis kereta dari diorang.


Aku memang jenis malas nak letak gambar bagai. So, pepandai lah google. Nak kongsi beberapa jenis kereta yang aku obses. Pertama, aku memang obses dengan R8. Sangat. Padahal memang taklah kan perempuan macam aku nak drive R8. Kalau orang lain minat FairladyZ. Aku memang langsung tak minat. Aku prefer GT-R dari ladyZ tu. Jenis SUV aku memang obses tahap kronik dengan X1. Tah kenapa aku rasa kereta tu comel. Kalau perempuan lain minat mini cooper. Aku pilih Countryman. Nampak lagi gah gitu. Haha. Segala jenis Ferrari dan Porche aku tak berkenan sangat. Lambo pun. Kalau ada pun Panamera.


Cakap pasal kereta ni, hari tu ada kenalan kitaorang offer kalau kalau nak beli kereta murah. Dan memang macam orang mengantuk disorong bantal, memang aku orang yang paling happy sebab aku tengah usha 325i Coupe M-Sport. Tulah untung hangout dengan orang politik ni. Haha. *takberkait* . Mana tahu kot kot dapat half price. Tapi dapat merasakan yang aku takkan dapat 325i sebab nabil cakap nanti aku lebih dari dia. Hello. 2.5L je kot compare tu dia punya yang 2.8L apa lah sangat 325i tu. Bukan nak beli kereta esok lusa pun. Bukan. Sebab aku tengah usha rumah dekat Klang Valley. Susah kemain. Orang sibuk beli kereta aku sibuk nak beli rumah. Yelah. Nak kahwin tahun depan. Dan yelah, nak kahwin nanti takkan kau nak tidur dalam kereta. Sewa rumah dekat KL ni dah lah kemain mahal. Kemain jauh aku melalut. Abaikan ayat ayat akhir. Annoying lak aku rasa.

Sunday 10 June 2012

Fikir : Perubahan

Kemain rajin lah pulak kan aku menaip time time cenggini. Tulah. Tetiba idea idea minta dimuntahkan. Tak banyak nak cakap. Nak cakap pasal change, perubahan.


Zaman sekarang ni macam macam perubahan jadi. Hari ni bangunan lama dirobohkan, esok lusa muncul bangunan yang super moden cantik dan bla bla. Nampak macam senang je kan nak buat perubahan. Nampak senang, tapi nak mulakan tu payah.


Kita ambil contoh bangunan lama tadi lah, kita nampak senang kan? Orang datang bawa jentera, sekali hentak dah roboh. Kemudian orang mula bersihkan kawasan bangunan yang dirobohkan tu. Tapi nak bersihkan kawasan tu tak lah mudah mana, bersihkan batu bata, bersihkan habuk. Kita tahu habuk tu kecil, nak bersihkan 100% mungkin payah. Kemudian esoknya dah mula buat tapak. Nak buat tapak bukan boleh main buat. Nak build up bangunan baru yang lagi cantik dan lagi kukuh perlukan tapak yang lagi lebar dan kuat. Kalau tak kuat, tak lebar kemungkinan besar tak tahan lama. Nanti roboh balik.


Aku samakan pulak dengan diri aku sekarang ni. Aku macam bangunan lama tadi, nampak masih kukuh tak perlu nak tukar baru. Tapi tiba tiba ada satu bencana jadi, concrete yang mulanya kukuh dah mula retak. Aku fikir aku perlukan structure yang baru. Tapi masalah aku, aku takde kemudahan untuk buat structure yang baru, modal aku tak cukup, aku tak pakar dalam binaan. Dan aku nak bangunan baru yang aku nak bina tu kukuh. Kena gempa pun tak retak. Ribut taufan pukul pun tak goyang. Tapi tu lah, banyak benda aku kurang. Aku tak mampu nak tukar bangunan lama tu jadi bangunan baru.


Bila fikir balik, nak berubah tu senang. Cuma hati kena kuat. Hati aku tak kuat. Modal aku tak cukup. Berat. Harap esok lusa aku jumpa jalan. Sekarang aku belajar baca peta. Susah rupanya. Kadang-kadang kemain jauh tersasar dari destinasi asal.

Hobi : Berangan

Berangan ni memang hobi aku dai dulu kini dan mungkin selamanya. Tapi angan-angan aku not as in angan-angan mat jenin ke pak pandir ke siapa siapa pun lah. No. Bukan. Tapi sekali sekala berangan drive ferrari tak salah rasanya, kan?


Sekarang ni aku belajar satu benda yang aku susah gila nak digest sekali harung. Maybe bukan passion aku. Sebab benda yang aku hadap sekarang ni bukan first choice yang aku nak. Nak adapt dengan environment baru yang memang takda sedikit  pun genetic dalam DNA aku memang teramat lah susah. Sampai sekarang aku still rasa yang Mechanical tu macam caj yang sama yang bila dekat dengan aku it will repulse. Tak boleh nak attract aku dekat. Jadi apa kena berangan dengan benda yang aku belajar? Alah, berangan jadi engineer gaji ribu-riban pun tak salah kan?



Aku ni ada satu kelemahan. Masa 1st year dulu aku memang ada masalah kritikal dalam imagination. Aku tak boleh illustrate satu benda 2D into 3D. Parah. Nak nak subject drawing. Tiap-tiap kali buat tutorial je aku called mama menangis sebab aku tak dapat imagine drawing tu. So, dari situ aku belajar set otak aku untuk fikir luar kotak. Start berangan. Berangan ni seronok. Tapi takde lah nak berangan kahwin dengan anak raja 24/7 kan? Aku banyak berangan benda yang futuristic macam kereta terbang, basikal terbang dan banyak lagi lah. Lama lama otak aku jadi cerdas untuk imagine something yang more futuristic. So, senang lah kerja aku kan. Masalah lembab nak imagine tu makin hari boleh dikatakan makin berkurang. Susah belajar fizik ni. Semua benda nak kena imagine.


Tu cerita dulu 3 tahun lepas. Sekarang ni otak aku Alhamdulillah dah tak lembab sangat macam dulu. Kalau setakat nak imagine engine kereta tu aku dah takda masalah. Yang bermasalah is aku asyik berangan bila nak kahwin je. Haha. Umur macam sekarang ni tengok kawan kawan seangkatan kahwin macam teringin nak kahwin. Angan-angan aku belum sampai tahap pilih warna tema lagi lah.


Tapi tulah orang kata, kalau setakat berangan semua orang boleh berangan. Cuma bezanya orang tu berusaha tak nak jadikan angan angan dia realistic. Macam aku lah, aku berangan nak jadi businesswoman yang berjaya, tapi apa usaha aku nak capai angan angan aku tu? Senang cakap, berangan tak salah. Tapi jangan biar angan angan tu kosong. Tu buang masa namanya. (Cewahhh! Nasihat orang pulak kan.)

Saturday 9 June 2012

Three Two One. GO!

To start again. I am that "rajin" to set up all these again and again. Betul betul buang masa kann? But to think again, I rasa I need a new start. And this is.


Just a plain blog. To start painting new colours in this blog isn't that easy. It's awkward. Though I am pretty sure that nobody will read this. Teringat balik past 3 years, tulis blog adalah benda paling fun sebab tak banyak distraction macam twitter, facebook pun tak ramai orang guna lagi and time tu blogging tengah nak in. Sekarang ni too many blogs sampai tak tahu nak follow yang mana satu.


To story. I don't have neither sweet ala-ala Hanis Zalikha's story nor a good story to share even. Dan nak menulis ni pun macam payah je jari nak menaip. Well, dah 5 tahun tinggal SPM. Nak tulis 100 words pun kemain susah sekarang ni. Jadi, macam orang Kedah kata, "Kita pelan-pelan kayuh."
Okay ey?


Bahasa. Maaf sebab terlalu banyak campur bahasa sebab aku bedal taip je mana perkataan yang pop up dulu. Benda aku mengarut gaya macam ada beribu follower tengah baca blog ni je. Sue me. 


Susah bila tengah excited nak tulis blog ni, segala idea berebut nak dikeluarkan dari otak. Menulis tengah tengah pagi macam ni tu lah jadinya. Going to stop here. Gonna find a good story to share soon. Akhir kata (cewahhh), please stalk me! Haha.